4

 

 

‘Ik vermoord hem.’

Ik knikte.

‘Ik bedoel, ik maak hem kapot. Ik grijp hem vast, sla hem in zijn gezicht en ruk dan al zijn ledematen af voordat ik met de kleffe uiteinden zijn smoel in elkaar beuk.’

‘Oké,’ stemde ik in.

‘En dan ga ik hem…’

‘Emelie,’ viel Matthew haar in de rede, en hij bukte zich om me van de vloer op te rapen. ‘Hier help je niet mee.’

Ik leunde tegen mijn vriend aan en klemde mijn tandenborstel vast in mijn ene hand, en mijn telefoon in de andere.

‘Zal ik die even aanpakken?’ vroeg hij met uitgestoken hand. Ik gaf hem de telefoon.

‘En die tandenborstel?’

Met tegenzin gaf ik die ook.

Matthew en Emelie waren in recordtempo door Londen heen naar me toe gekomen, nog voordat ik een vin had verroerd. Ik had Matthew gebeld, hij had Emelie gebeld en zij had Domino’s gebeld, maar die bezorgden nog niet op dit tijdstip. Maar het ging om het idee. Ik had hun de korte versie verteld van wat er was gebeurd vanaf het moment dat ik in de taxi was gestapt, doorspekt met gesnuf, gesnik en zelfmedelijden. Op hun beurt hadden zij me op de hoogte gebracht van wat er bij hen was gebeurd, wat er in grote lijnen op neerkwam dat Paul Simon een pak slaag had gegeven, waarbij Matthew vol bewondering had toegekeken en Emelie hem een trap in zijn kruis had verkocht terwijl ze hem in het Frans voor iets vreselijks had uitgemaakt wat niet echt te vertalen was. Toen de politie erbij was gekomen, waren mijn drie musketiers ’m gesmeerd naar McDonald’s, en was Simon in een taxi gekropen. En vanaf dat moment kende ik het verhaal.

‘Het is geen moment bij me opgekomen dat hij hierheen zou gaan,’ zei Matthew. Hij streelde mijn haar toen ik op de bank ging zitten. ‘We wilden naar je toe komen, maar je nam de telefoon niet op dus ik veronderstelde dat je al sliep. Je neemt als je wakker bent anders altijd op.’

‘Ik sliep ook,’ zei ik. ‘Het komt wel goed met me.’

‘Dat weet ik wel,’ zei hij. ‘Natuurlijk. Zo’n klootzak kun je maar beter kwijt zijn.’

Hij was toch degene die mij kwijt wou? En ik was geen klootzak. Vond ik.

‘Het komt helemaal goed met jou.’ Em was hoeveelheden thee aan het zetten waarmee je de dorst van heel Bristol kon lessen. ‘Wat dacht je van een bad? Dat zal je goeddoen.’

‘Ik weet het niet.’ Hoe wist je of je wel of niet in bad wilde? Hemel, ik was gek geworden.

‘Nou, wat je ook wil, zeg het maar.’ Matthew drukte een kus boven op mijn hoofd en keek me verwachtingsvol aan. ‘Of je blijft stil zitten, dan praten wij gewoon tegen je. Wat je maar wilt.’

Volgens de klok op de dvd-speler was het tien uur ’s ochtends. De dvd-box van Mad Men die op het apparaat had gelegen, was verdwenen. Hoe was het mogelijk dat het pas tien uur was? Je leven mocht toch niet ophouden te bestaan voordat het op zaterdag twaalf uur ’s middags was? Simon moest die dvd hebben meegenomen. Ik zou me moeten omkleden. Ik zou eigenlijk in bad moeten. Maar in bad zou mijn voet zeer doen. Mijn voet was gewond. En wat moest ik dan aantrekken? Een pyjama was te zielig; kleren te optimistisch. Misschien kon ik weer gaan slapen. Het was nog vroeg. Als dit een normale zaterdag was, en ik niet zojuist was belazerd door degene met wie ik dacht de rest van mijn leven door te brengen, zou ik waarschijnlijk nog in bed liggen.

‘Rachel, denk je dingen die je niet hardop zegt?’ vroeg Matthew.

Reken maar.

‘Hij heeft de dvd van Mad Men meegenomen,’ zei ik ten slotte. Mijn stem klonk dik en tragisch.

‘Had je alles al gezien?’ vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd.

‘Fils de pute,’ zei Emelie nijdig. ‘Dat hij je tandpasta heeft meegenomen is tot daaraan toe, maar Don Draper…’

‘Goed, eerst in bad,’ zei hij, en hij knikte Emelie toe. Ze zette onmiddellijk de ketel neer die ze al weer met water vulde en stoof naar de badkamer. De kraan ging aan, het water liep, en Emelie vloekte toen ze zich brandde aan het hete water, zoals altijd. ‘Oké?’

Ik kon alleen maar knikken. Het was net alsof ik met open ogen sliep. Het kon twee maar ook twintig minuten later zijn toen Emelie riep dat het bad klaar was. Matthew hielp me overeind en duwde me zachtjes in de richting van de badkamer.

‘Je zult ervan opknappen, echt.’ Hij sloot de deur voordat ik kon beginnen me uit te kleden. Ook al was hij mijn beste vriend, Matthew voelde zich slecht op zijn gemak in de nabijheid van naakte vrouwen. Hij was er vanaf het begin heel duidelijk over geweest dat hij van geen van ons beiden ook maar een borst wilde zien. Emelie had hem natuurlijk binnen drie weken nadat ze bij hem was gaan wonen een blik op de hare gegund, maar ik had mijn kuisheid weten te bewaren. ‘Het zal je verbazen wat een bad kan doen.’

‘Het is klaar.’ Em wurmde zich achter me langs in mijn piepkleine badkamer en bond zoveel mogelijk haar tot een paardenstaart boven op mijn hoofd. ‘Heb je iets nodig?’

‘Nee, bedankt.’ Ik trok mijn topje uit en liet het op de grond vallen. Nog vijf minuten en het zou waarschijnlijk van mijn rug af gekropen zijn. De skinny jeans was lastiger. Het kostte me een flink aantal pogingen om me eruit te wurmen, totdat Em hem met een stevige ruk over mijn knieën duwde. Ik hing tegen de wasbak aan en keek toe terwijl ze hem opraapte, me toegrijnsde en de deur van de badkamer achter zich dichttrok. Toen ik daar voor de spiegel stond in mijn beha en onderbroek, mijn haar als een reusachtige ananas boven op mijn hoofd, huilend, mijn onderlip zo omgekruld dat je hem als kapstok kon gebruiken, voelde ik me helemaal niet zielig. Ga in bad, Rachel. Het zal je goeddoen, Rachel..

Ik rukte mijn blik los van de seksbom in de spiegel. Het bad zag er fantastisch uit. Het was een en al schuim, en de stoom verspreidde een ontspannende, frisse geur – lavendel met nog iets. Het enige wat ik moest doen was erin stappen. Eerst de ene voet, dan de andere, en ik zou zo meteen ook schoon en fris ruiken. Mijn huid zou roze en zacht worden, het schuim zou mijn nek kietelen en of ik het fijn vond of niet, mijn spieren zouden ontspannen en ik zou me waarschijnlijk iets beter voelen. Alleen, ik wilde me niet beter voelen. Ik wilde zwelgen in verdriet, en kwijnen, en de gebeurtenissen van de afgelopen twaalf uur steeds weer voor me halen. Ik wilde geen thee; ik wilde geen bad; ik wilde geen meelevende vrienden. Ik wilde mijn vriendje terug. Maar als ik niet in bad ging, zouden Matthew en Emelie dat ten eerste weten, en ten tweede zou ik kwalijk rieken. Het kon geen kwaad om me bereidwillig te tonen. Althans, natuurlijk alleen als het water niet loeiheet was en mijn voet verbrandde.

Ik hoorde mijn vrienden aan de andere kant van de deur noodoverleg plegen. De vreugden van de renovaties van de jaren negentig: de muren hier waren flinterdun.

‘Goed, ik haal het bed af en jij haalt de foto’s waar hij op staat van de muur,’ hoorde ik Matthew instrueren. ‘Ik doe dat beddengoed verdomme in de kookwas, elk spoortje van dat stuk ellende moet weggewerkt zijn voordat ze uit bad komt.’

‘Komt voor de bakker,’ antwoordde Emelie. ‘Ik kan niet geloven dat hij dit heeft gedaan.’

‘Inderdaad,’ zei hij. ‘Ik dacht echt dat hij een blijvertje was.’

Ik ook, dacht ik. Wij allebei.

‘Dan dank ik God dat hij het nu heeft gedaan. Stel je voor dat ze echt waren getrouwd…’

‘Ja echt, ik bedoel, hoe moet je doen alsof je blij bent voor iemand die met een lulhannes gaat trouwen?’

Ik liet me achterover in het water zakken. Vonden mijn vrienden Simon een lulhannes? Maar we waren vijf jaar samen geweest en ze hadden nooit iets gezegd. Ik wist wel dat ik nooit het risico liep dat een van hen iets met hem zou proberen – behalve het feit dat hij een penis had, was hij gewoon niet hun type, maar toch. Hadden ze zo’n hekel aan hem dat ze blij waren dat we uit elkaar waren?

Ik trok een rode voet uit het water omhoog en controleerde de nagellak. Die moest nodig vernieuwd worden. Thema van de dag. Ik draaide de koude kraan open met mijn tenen en probeerde redenen te bedenken waarom Em en Matthew zo’n hekel hadden aan Simon. Toegegeven, ze hadden niet veel gemeen. Simon was een typische mannen-man. Hij keek naar voetbal, speelde videogames, hield van het werk van Will Ferrell, het lichaam van Megan Fox en de muziek van Coldplay. Daardoor was hij geen slecht mens, alleen maar een negenentwintigjarige hetero. Misschien had hij zich in het begin niet altijd op zijn gemak gevoeld met Matthew in de buurt, maar dat kwam gewoon doordat hij niet veel homovrienden had. En misschien voelde hij zich soms iets te veel op zijn gemak met Emelie, maar ze kon toch echt niet doen alsof ze niet gevleid was door zijn onhandige flirtpogingen. En hij was een goede vriend. Hij kookte, voornamelijk omdat ik het niet kon. Hij deed alle mannenklusjes, bracht bloemen voor me mee als hij moest overwerken, vergat nooit mijn verjaardag, zei nooit afspraken af, ging zonder te klagen mee naar elke bruiloft, verjaardag en doop waar ik hem mee naartoe sleepte. Hij was niet zelfzuchtig of inhalig, hij loog of bedroog niet; hij was een goeie vent. We waren gelukkig. We hadden gewoontes ontwikkeld. En blijkbaar was ik niet de enige die dacht dat dit zou uitlopen op een ring en een trouwjurk en een opwindende vertolking van ‘Oops Upside Your Head’ op de vloer van een aardig hotel ergens in Surrey.

Maar nee. Geen ring. Geen witte jurk. Geen groepsdans. Geen uitleg. Misschien konden we praten. Als ik een echte verklaring kreeg, konden we er misschien nog over praten. Ik kon hem nog steeds terugkrijgen.

Na wat hopelijk lang genoeg was, hees ik mezelf uit het nog steeds hete water en wikkelde me in een handdoek. Matthew zag liever geen stukje bloot, maar aangezien mijn ochtendjas in de slaapkamer hing, was dit het beste wat ik kon doen. Ik wilde alleen wat kleren aantrekken, de telefoon pakken en het probleem oplossen. Matthew en Emelie stonden in de woonkamer, met mijn beddengoed in een stapel op de vloer tussen hen in.

‘Wat nu?’ vroeg ik, en ik kreeg het gevoel dat het beetje vertrouwen dat ik zojuist had verworven meteen weer de grond in werd geboord. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Niets.’ Emelie keek met een panische blik op. ‘Wauw, je ziet er een stuk beter uit. Ga je je aankleden?’

‘Ik zie er afgrijselijk uit,’ zei ik, en ik trok de handdoek dichter om me heen. ‘Wat is er aan de hand? Is er iets gebeurd? Heeft Simon gebeld?’

‘Nee,’ zei ze. Matthew stak terloops iets in zijn broekzak en ging achter Em staan. ‘Kleed je aan, dan gaan we ergens wat eten. Je zult wel rammelen.’

Ze stonden te liegen dat het gedrukt stond.

‘Wat heb jij zojuist in je zak gestopt?’ vroeg ik aan Matthew.

‘Niets.’ Zijn stem was hoger dan de mijne.

‘Oké, geef hier.’ Ik stak mijn hand uit. ‘Wat het ook is, geef hier.’

Matthew en Emelie keken elkaar aan. Em keek hem aan met haar beste Troetelbeer-blik en schudde haar hoofd, maar hij knikte, haalde een stukje papier uit zijn achterzak en beet op zijn lip.

‘Matthew.’ Em legde haar hand op mijn schouder om me tegen te houden. ‘Niet doen.’

‘Kleed je eerst even aan…’ begon hij, maar ik was hem te snel af. Ik duwde Emelie op de bank, kneep mijn ogen half dicht, trok mijn paardenstaart strakker en controleerde mijn handdoek. Daarna sprong ik op de bank en wierp me op Matthews rug. Met een arm om zijn nek greep ik het papiertje uit zijn hand terwijl hij, krijsend als een vrouw, in het rond liep.

‘Haal haar van me af!’ gilde hij, door de kamer hopsend als een kip zonder kop.

Emelie liet zich op de bank vallen, trok haar benen onder zich en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ik wist niet of ze nu lachte of huilde en het kon me eigenlijk niet schelen. Het enige wat ik wist was dat ik dat verdomde papiertje in handen zou krijgen. Matthew was bezig aan zijn vierde rondje door de kamer toen ik er uiteindelijk in slaagde het uit zijn hand te trekken. Op precies hetzelfde moment viel mijn handdoek van me af. Ik negeerde het feit dat ten minste drie buren me poedelnaakt op de rug van een homoseksuele man van een meter negentig zagen zitten, liet me op de grond glijden en las snel het briefje door.

Matthew bleef staan, veel te zwaar hijgend voor een man die zo vaak naar de sportschool ging als hij. ‘Jezus christus,’ zei hij buiten adem, met grote ogen en een blik van pure afschuw. Em herstelde zich snel en wikkelde de handdoek om me heen. Maar ik maakte me op dat moment niet zo’n zorgen over het feit dat ik naakt was. De inhoud van het briefje vond ik veel verontrustender.

Het was wit met blauw en aan de rafels was te zien dat het uit een notitieboekje was gescheurd. Mijn notitieboekje. Iemand had in mijn tas gezeten, een bladzij uit mijn notitieboekje gescheurd en een heel kort briefje naar me geschreven.

 

Rachel,

Het spijt me. Het wordt niets meer. Ik ben deze week weg voor mijn werk, daarna kom ik mijn spullen halen.

Sorry.

Simon

 

Ik las het nog drie keer voordat ik naar mijn vrienden keek. Matthews blik hield het midden tussen getraumatiseerd en verontschuldigend. Emelie keek gewoon diepbedroefd. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, om de spanning te breken, maar het enige wat ik kon was naar adem happen. Was dit het einde? Was dit alles? Het briefje liet zich te gemakkelijk verkreukelen, tot het niet meer was dan een scherp propje in mijn hand, en toen ik mijn vuist opendeed, lag het daar als een nietszeggende prul. Toen ik mijn ogen opendeed, lag het er nog. Een klein, onbenullig stukje papier dat zojuist mijn hart had gebroken.

‘Hoe laat is het?’ vroeg ik.

‘Halftwaalf?’ gokte Matthew.

‘Is de pub open?’

‘We zijn in Londen.’ Em pakte haar handtas. ‘Daar is altijd wel ergens een pub open.’

Ik knikte en trok mijn handdoek dichter om me heen. ‘Dan ga ik me aankleden.’

 

Gelukkig hoefden we niet lang te zoeken. Binnen een uur zaten we veilig achteraf in een donker hoekje van een donkere pub aan de weg waar mijn flat stond. Met een fles witte wijn op de tafel en drie porties aangeklede vissticks die elk moment geserveerd konden worden waren we klaar voor de middag.

‘Dus dit zijn de opties: we kunnen dronken worden, hem afkraken en naar huis strompelen met kebab.’ Matthew telde het op zijn vingers af. ‘Of we kunnen dronken worden, jij kunt gaan huilen en jezelf dood generen, en daarna strompelen we naar huis met kebab.’

‘Er is vast nog een derde optie.’ Ik probeerde te voorkomen dat ik mijn vinger door het gaatje in mijn legging stak. Ik zou mijn armzalige outfit het liefst wijten aan de snelheid waarmee ik me had aangekleed, maar eigenlijk waren de meeste kleren die ik had of over de top of gewoon een beetje afgesjouwd. Het kon niemand wat schelen wat de visagiste op de set droeg, en ik had de laatste paar jaar een voorkeur ontwikkeld voor een zwarte legging en een wit shirt, die ik als een soort uniform droeg. Dan hoefde ik niet lang na te denken wanneer ik om vijf uur ’s ochtends in de la stond te rommelen.

‘De derde optie: we worden dronken, maken plannen voor een fantastisch nieuw leven en strompelen daarna naar huis met kebab,’ besloot Matthew.

‘Heb ik ook een stem?’ Emelie zwaaide met haar hand in de lucht. ‘Ik wil optie drie. En ik wil ook liever pizza, in plaats van kebab.’

‘Nee, het moet kebab worden,’ verklaarde Matthew. ‘Dit is de enige keer dat ik het kan eten zonder mezelf achteraf te haten. De calorieën die je binnen achtenveertig uur na een relatiebreuk naar binnen werkt tellen namelijk niet.’

‘Zijn er nog meer regels die ik moet weten?’ vroeg ik.

‘O jee, bergen,’ mengde Em zich in het gesprek. ‘Je mag twee dagen ziekteverlof nemen van je werk, je mag hem en mij drie keer ’s nachts bellen zonder dat we erover klagen, en zoveel ijs eten als je menselijkerwijs op kunt. Vervolgens mag je met je creditcard gaan shoppen, zolang je alleen maar volslagen belachelijke dingen koopt die je in geen halfjaar draagt. Nog iets?’

‘Je mag met een volkomen ongeschikte kerel het bed in, mits hij geen enge ziektes heeft,’ voegde Matthew toe. ‘En je hoeft hem daarna nooit meer te bellen.’

‘Voorlopig sla ik dat even over,’ zei ik, terwijl ik mijn gespleten haarpunten bekeek. ‘Ik heb mijn bikinilijn laten waxen, misschien zou ik voor jou mijn schaamstreek verder kunnen opleuken?’

‘Ik wil het niet eens weten.’ Matthew greep zijn iPhone van de tafel toen die begon te trillen. Hij wierp er even een blik op, veegde over het schermpje en staarde ernaar.

‘Houden we je van iets belangrijks af?’ vroeg Em, zodat ik het niet hoefde te doen.

‘Jullie houden me altijd van iets belangrijks af,’ antwoordde hij. ‘Maar ik hou toch van jullie. Terug naar mevrouw Summers. Heb je het druk op je werk?’

‘Maandag is er een fotoshoot die waarschijnlijk uitloopt tot dinsdag.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Nog meer onderbroeken. Nog meer Ana. En Dan.’

‘Dan hebben we niet veel tijd om je weer op de been te helpen.’ Em nam voorzichtig een slokje van haar wijn. Het was een beetje aan de vroege kant, zelfs voor haar, maar god zij geprezen voor haar actie. ‘En van je kater af.’

‘Ik kan niet geloven dat hij weggegaan is.’ Ik zette mijn ellebogen op de tafel. ‘Gaat het meestal zo? Dat ze gewoon weggaan?’

‘Ik heb er nooit een gehad die lang genoeg bleef om die vraag geloofwaardig te kunnen beantwoorden,’ gaf Em toe. ‘Ik beantwoord hun telefoontjes en sms’jes meestal gewoon niet, totdat ze hun pogingen staken.’

‘Ikzelf ben een voorstander van laaiende ruzies, compleet met borden smijten, potentieel geweld en eventueel een openbare scene om drie uur ’s ochtends,’ zei Matthew. ‘Een briefje achterlaten vind ik ontzettend burgerlijk en heteroachtig.’

‘Maar wat moet ik doen?’ Ik sloeg het glas wijn voor de helft achterover. Ik moest tenslotte ergens beginnen. ‘Ik bedoel, na de wijn en de kebab. Hoe moet ik door het leven als single?’

‘Dit is voor jou niet de eerste keer dat een relatie op de klippen loopt. Je weet dat je er wel overheen komt.’

‘Niet de eerste keer dat een relatie op de klippen loopt, maar wel de eerste keer dat ik gedumpt word.’

Er viel een stilte. De kans bestond dat ik de sympathie van mijn toehoorders kwijt was.

‘O mijn god, dat meen je toch niet?’ brieste Matthew. ‘Je bent nog nooit eerder gedumpt.’

‘En trouwens,’ Em zette haar glas neer en schoof haar ontembare rode haren achter haar oren, ‘wat is de langste periode dat je single bent geweest?’

‘Ik heb heus wel mijn portie ellende gehad,’ voerde ik snel ter verdediging aan. ‘Alleen lukte het me tot nu toe altijd om er als eerste een eind aan te maken.’

‘Maar je bent nooit echt single geweest, toch?’ Matthew trok zijn ‘ik denk na’-gezicht. ‘Hoe lang ben je met Simon geweest – vijf jaar?’

‘Ja.’ Ik probeerde zoveel mogelijk wijn door mijn keel te gieten voordat we de ex-files zouden openen.

‘En als ik het me goed herinner, heb je het uitgemaakt met Jeremy op de ochtend dat dikke Theresa van Media Studies in het huwelijk trad en je Simon op de receptie leerde kennen.’

Arme dikke Theresa van Media Studies – we waren al ik weet niet hoeveel jaar geleden afgestudeerd en nog steeds had ze die bijnaam niet van zich af kunnen schudden. Ach nee, laat ook maar, ze was dik en ze was getrouwd, waarom zou ik medelijden met haar hebben? Ik mocht willen dat ik dik en getrouwd was.

‘En wie had je voor Jeremy? Will?’

‘Will van Bil?’ Em klapte in haar handen. ‘Ja, die was leuk.’

‘Nee, dat was hij niet, hij ging met een ander van bil,’ verbeterde ik haar. ‘Hij bedroog me met ongeveer vijfentwintig anderen.’

‘En toch wilde je hem per se nog een kans geven.’ Matthew kneep zijn ogen half dicht. ‘En toen nog eens. En nog eens. Ik heb dat nooit echt begrepen. Zo geweldig was hij toch niet.’

‘Ik denk dat dat kwam doordat hij Martin niet was,’ speculeerde ik.

‘Martin. Die lieve Martin,’ zei Matthew glimlachend. ‘Ik mis mijn studievrienden. Ze waren zo eenvoudig.’

‘Ja, alleen deed Martin het met zijn leraar Engels,’ hielp ik hem herinneren terwijl ik mijn glas bijvulde. De drank was absolute noodzaak.

‘En met mij,’ vulde hij aan. ‘Maar natuurlijk pas daarna.’

‘Ik heb er gewoon nog nooit eerder over nagedacht.’ Em gebaarde naar de ober die doelloos door de pub drentelde met onze vissticks. ‘Hoe is het mogelijk dat je nooit eerder single bent geweest?’

‘Omdat ik zo fantastisch ben?’ waagde ik.

‘Afgezien van het voor de hand liggende,’ antwoordde ze. ‘Iedereen is op een bepaald moment wel eens single.’

Ik hakte mijn visstick doormidden en doopte hem veel te diep in tomatensaus. Weinig dingen maakten me gelukkiger dan bespottelijke menu’s in trendy Londense pubs en werkelijk niets maakte me gelukkiger dan vissticks. Waarom was ik nooit single geweest?

‘Het is niet zo dat ik de een na de ander heb,’ zei ik. ‘Anders zouden we hier niet zitten, toch?’

‘Nee, zal wel niet.’ Matthew was er niet echt met zijn aandacht bij, omdat hij bezig was vissticks tussen twee stukjes brood te leggen. ‘Dus dit is helemaal nieuw voor je. Wauw.’

‘Ik kan het gewoon niet geloven.’ Vissticks en sauvignon vormden een verrassend goede combinatie. ‘Ik dacht dat ik aan het eind van het jaar verloofd zou zijn, en nu ben ik gewoon een van die maffe vrouwen in de bus met te veel rouge op hun wangen en een kat op schoot in een mandje.’

‘Nee, dat ben je niet.’ Em trok aan mijn slordige paardenstaart. ‘Jij komt dit heel goed te boven. Beter nog. Single en fantastisch.’

Heel overtuigend klonk ze niet. ‘Maar ik wil gewoon mijn oude normale leven weer terug.’

‘Zoiets bestaat niet,’ vond Matthew. ‘Dit is nu het normale leven.’

Ik liet mijn visstick weer op het bord vallen en voelde dat mijn gezicht betrok. ‘Wat een deprimerende opmerking.’

‘Nee hoor, single zijn is fantastisch,’ zei Em. ‘Je moet alleen door die rottige eerste periode heen, daarna wordt het geweldig.’

‘Ze heeft gelijk,’ bevestigde Matthew. ‘Als je een serieuze relatie hebt, ploeter je voort omdat dat nu eenmaal zo gaat. Maar het wil niet zeggen dat je gelukkig bent. Nu krijg je de kans om erachter te komen wat jou gelukkig maakt, niet wat hem gelukkig maakt of wat je leuk vindt “als stelletje”. Dit is heel goed voor je.’

‘Ik wou alleen dat er een handboek voor bestond,’ klaagde ik. ‘Ik kan niet goed tegen verandering.’

‘Er zijn hopen handboeken voor,’ bracht hij te berde. ‘Duizenden. Het punt is alleen dat het allemaal rotzooi is. En trouwens, zoiets heb je niet nodig. Je hebt ons en wij zijn de meest fantastische singles in Londen. We zijn een soort… mentoren. We zouden er een toelage van David Cameron voor kunnen krijgen, hij is dol op mentoren.’

Om een paar minuten rustig te kunnen eten, hield ik een opmerking binnen en zette mijn tanden in een frietje. Ik voelde me wel beter nu ik het huis uit was, net zoals ik me beter had gevoeld na het bad. En ik voelde me beter door de wijn en door mijn twee fantastische vrienden die bij me zaten. Maar ik wilde me nog niet beter voelen, ik wilde Simon terug. Toen ik voelde dat de tranen weer aan een comeback werkten, probeerde ik me op iets anders te concentreren. Iets anders. Het was zaterdag, wat moest er gedaan worden?

Aangezien Simon mijn to do-lijstje had verpest met zijn liefhebbende klotebriefje, moest ik een nieuwe maken. Ik schoof mijn bord opzij en begon alles te noteren wat er gedaan moest worden voordat ik dinsdag weer aan het werk ging. Ik moest nog steeds naar het postkantoor, nog steeds een kaart en een cadeautje kopen voor Matthews verjaardag. Ik moest iemand bellen om naar een vochtplek te komen kijken – wie, een stukadoor? En waarschijnlijk moest ik mijn vader bellen om te zeggen dat Simon niet mee zou komen naar de bruiloft.

‘Eh, Rachel?’ begon Matthew.

Ik keek op met het uiteinde van mijn pen tussen mijn tanden. ‘Wat?’

‘Waar ben je precies mee bezig?’

Ik keek van Matthew naar Emelie en weer terug. Ze bleven allebei met hun vork vlak voor hun mond zitten en staarden me aan alsof ik ze niet allemaal op een rijtje had.

‘Een lijst aan het maken van wat er allemaal moet gebeuren.’

‘Wat voor dingen?’

‘Van alles.’

‘Juist ja.’

Ik keek mijn vrienden nog eens aan en boog me weer over het lijstje. ‘Daardoor voel ik me beter, oké?’

‘Zolang er maar op staat “me laveloos drinken” en “op de versiertoer gaan’ vind ik het prima,’ zei Em na een ogenblik. ‘En zet er ook bij: “Alle Peep Show-dvd’s van Simon aan Emelie geven”.’

‘Die mag je hebben,’ beloofde ik. ‘Maar dit zijn dingen die echt gedaan moeten worden, niet dingen die je zou moeten doen na een relatiebreuk.’

‘Je bent anders al een aardig eind op weg met zo’n lijst,’ verkondigde Matthew met een mond vol frites. ‘De breuk is een feit, iemand heeft je ex een dreun verkocht en je hebt zelfs afscheidsseks gehad. Bij mij duurt het meestal eeuwen voordat ik aan dat gênante onderdeel toe ben.’

‘Bij mij ook,’ knikte Em. ‘Door afscheidsseks duurt het meestal nog langer. Je doet het heel goed. Je hebt het hele rijtje al afgewerkt.’

‘Dan moet ik gewoon doorgaan met een lijst met dingen die je als single doet.’ Ik krabde aan het etiket op de wijnfles en probeerde geen pruillip te trekken. ‘Geen benen meer scheren, me lam zuipen, eenzaam sterven met een stel katten.’

‘Dat is het, Rachel!’ Ems ogen glinsterden. ‘We maken een lijst. Een to do-lijst voor singles.’

Ik scheurde een lange strook van het etiket af.

‘Wat?’

Ems gezicht straalde als een kerstster. ‘We stellen een lijst op. Alles wat je moet doen als single. Alles wat je had moeten doen maar niet hebt gedaan omdat je steeds met die eikel was.’

‘Dat is eigenlijk niet zo’n slecht idee,’ vond Matthew. ‘Ik neem aan dat ik ook iets mag bijdragen, ook al ben ik geen single meisje?’

‘Ik weet het niet,’ zei Em peinzend. ‘Als ik dacht dat je zou zeggen: snuif wat lekkers, ga de hele nacht dansen en vrij daarna met een sexy vreemdeling in een openbaar toilet, zou ik het prima vinden, maar dat doe je niet, omdat je een veel te kritische homo bent.’

‘Het woord “vrijen” gebruiken we tegenwoordig niet meer, lieverd.’ Matthew vulde haar glas bij en keek haar intussen giftig aan. ‘En dat ik niet om zes uur ’s ochtends uit een sauna in Vauxhall kom rollen nadat ik drie conservatieve parlementsleden heb gepijpt die nog in de kast zitten, betekent niet dat ik geen waardevol inzicht heb in een succesvol leven als single.’

‘Als jullie ophouden met ruziemaken als een stel kleine kinderen, doe ik het,’ probeerde ik verzoenend. ‘Vooruit, wat komt er op de lijst? Behalve mezelf in slaap huilen op Valentijnsdag en een wip maken met een vreemde man in het toilet van Inferno?’

‘Nou, ik denk dat we wel iets beters kunnen verzinnen,’ beloofde Em. ‘Iets veel beters.’